OBLUBIENICA
Opublikowano 2021 05 14.
Izrael oblubienicą Boga. Miłość oblubieńców stanowi zarówno w Pismach Hebrajskich jak i w Pismach Greckich ważną metaforę obrazującą relacje pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Oblubieniec w Pismach Hebrajskich symbolizuje Boga, a w Pismach Greckich Jezusa Chrystusa. Oblubienica natomiast oznacza lud Boży Izrael, a w ewangeliach Izrael Boży, lud wiary, duchowy naród. Cały naród Izraela jako naród wybrany, nazywany był w Piśmie Świętym oblubienicą Boga; Jer 2:32,(Poz) „Czyż zapomina panna o swoich ozdobach, oblubienica - o swoich przepaskach? A lud mój o mnie zapomniał od dni niezliczonych!” To z Izraelem Bóg zawarł ślub, czyli przymierze i tym sposobem naród ten stał się szczególną własnością Boga, oblubienicą, małżonką; 2 Moj 19:5. Przymierze to układ, w którym obie strony przysięgają być wobec siebie wierne i lojalne. W księdze Ezechiela mamy to przedstawione bardzo poetycko; Eze 16:8, „ Przechodziłem obok ciebie i spojrzałem na ciebie. Oto twój wiek był wiekiem miłości. Więc rozciągnąłem na ciebie kraj mojej szaty i okryłem twoją nagość. Przysiągłem ci i wszedłem z tobą w Przymierze - wyrocznia Pana, Jahwe. I zostałaś moją.” Bóg Jahwe poślubił całego Izraela i z całym narodem zawarł przymierze, a nie tylko z elitą czy z kapłanami; Iza 62:5, „Bo jak dziewicę poślubia młodzieniec, tak ciebie poślubi Ten, który cię zbudował. Jak oblubieniec raduje się swą oblubienicą, tak Bóg twój radować się będzie tobą!” Bóg był małżonkiem a Izrael małżonką; Iza 54:5,6. Te wydarzenia są obrazem na przyszłość, ponieważ pokazują nam jak Bóg zawiera przymierze i z kim, nie czyni tego z elitą dla udzielenia jej władzy i przywilejów jak to niektórzy nauczają; Kol 2:17. Bóg nie czyni klasy kapłanów swymi wybrańcami, ale cały naród był narodem wybranym, szczególną własnością Boga i cały naród otrzymał od Boga obietnice zbawienia; 5 Moj 7:6, „Ty bowiem [Izraelu] jesteś ludem poświęconym twemu Bogu Jahwe, i Jahwe, twój Bóg, wybrał ciebie spośród wszystkich ludów ziemi, abyś był ludem należącym wyłącznie do Niego.” Jahwe otacza opieką swoją ukochaną, zadbał o to, aby jego oblubienica była odpowiednio ubrana i wystrojona w klejnoty, zapewnia jej dobrobyt; Eze 16:10-14. Bóg przyodział swój lud jak oblubienicę w piękne czyste szaty zbawienia i klejnoty tak, że wyróżniała się ona spośród wszystkich ludów prawością i sprawiedliwością; Iza 61:10. Bóg jednak, jak każdy mąż, był zazdrosny o swoją wybrankę; „5 Moj 4:24, 5 Moj 6:15. Mimo to, Izrael z czasem zaczął dopuszczać się cudzołóstwa, oddając cześć obcym bóstwom, nawiązywanie społeczności z innymi bogami, jest nazwane w Słowie Bożym „cudzołóstwem i nierządem,” stanowi najcięższy grzech w świetle Prawa Bożego; Ez 16:15-21. Ta niewiasta nie okazała wierności Bogu, połamała przymierze; Jer 3:20, Eze 16:22-31. Tak Izrael jak i Juda uprawiały duchowy nierząd, bałwochwalstwo z bogami sąsiadów, dlatego otrzymali w końcu list rozwodowy; Jer 3:8,9, „Spostrzegła , że dla tych wszystkich przeniewierstw zdrajczyni izraelskiej - odtrąciłem ją i dałem jej list rozwodowy. Lecz nie ulękła się siostra jej przewrotna - Judea; poszła i również ona uprawiała nierząd. Przez swą nieokiełznaną rozpustę zbezcześciła ziemię i cudzołożyła z kamieniem i drzewem.” W tej sytuacji Bóg podjął decyzję, nie chce takiej małżonki i nie będzie już ona Jego małżonką; Oze 2:4, „Oskarżajcie swą matkę, oskarżajcie - bo nie jest już ona moją małżonką (ani ja nie jestem jej małżonkiem) - niech usunie znamiona nierządu ze swej twarzy i oznaki cudzołóstwa spomiędzy swych piersi!” Izrael jako cały naród, traktowany był jako małżonka Boga, a poszczególni Izraelici traktowani byli jako dzieci Boga i tej małżonki; Iza 46:3, 5 Moj 1:31. Jahwe wypominał im ich niewierność jak małżonce, ale namawiał do powrotu; „Jer 3:12-14, „Idź i głoś w kierunku Północy te słowa: - Wracaj, izraelska zdrajczyni! - mówi Jahwe. Nie okażę wam gniewnego oblicza, jestem bowiem łaskawy - głosi Jahwe - nie będę wiecznie się gniewał. Uznaj tylko swą winę, że zdradziłaś Jahwe, Boga twojego, i na swych drogach błądziłaś za obcymi (pod każdym drzewem zielonym), a głosu mego nie usłuchałaś - głosi Jahwe. Wracajcie, synowie-odstępcy - wzywa Jahwe - bom Ja jest Panem nad wami! I przyjmę was, [choćby] po jednym z miasta i po dwóch z pokolenia, i wprowadzę was na Syjon.” W swoim gniewie Bóg nazywa swój lud nierządnicą; Ez 16:35, zsyła na niego karę wygnania; Ez 16:39. Wszystko w tym celu, aby położyć kres jej nierządowi; Ez 16:41. Bóg jest gotów wybaczyć swemu ludowi, wprowadzić go na Syjon, obiecuje zawrzeć nowe przymierze kiedy ten się nawróci, kiedy odejdzie od uprawiania nierządu duchowego, czyli bałwochwalstwa; Eze 16:62,63. Słowa mówiące że ucichnie głos oblubieńca i oblubienicy, również świadczą o tym, że cały naród był wybranką Boga, oblubienicą; Jer 7:34, Jer 16:9. Podobnych fragmentów nazywających Izraela, Judę i Jerozolimę oblubienicą i małżonką Boga, jest w Piśmie Świętym dużo. Wszystkie one pokazują, że wierny Izrael jest pierwowzorem oblubienicy, którą w czasach późniejszych budował Jezus Chrystus i apostołowie, oraz że jest wzorem ludu Bożego czasów końca, Nowej Jerozolimy, czyli oblubienicy Baranka; Rzym 15:4. Natomiast niewierna małżonka Boża uprawiająca duchowy nierząd, przedstawia Babilon, systemy religijne chrześcijaństwa z którymi Bóg wziął rozwód.
Oblubienica z czasów Jezusa i apostołów. Chociaż dla Izraela to Bóg jest małżonkiem dla narodu jako oblubienicy, to kiedy przychodzi Mesjasz, to On jako Syn, otrzymuje od Boga Ojca wszelką władzę i majestat stosowny do sprawowania władzy w imieniu Boga Jahwe; Efez 1:20-23. Teraz występuje jako Syn właściciela i jako dziedzic; Mat 22:2, „Podobne jest królestwo niebieskie do człowieka-króla, który wyprawił wesele swojemu synowi.” W tej sytuacji, Bóg przygotowuje dla swego Syna oblubienicę. Kiedy Żydzi odrzucili Jezusa jako Mesjasza, przystąpił On do założenia zboru nazwanego później chrześcijańskim. Ten związek został przyrównany do małżeństwa w którym Chrystus jest głową dla zboru, czyli mężem, a miłość Chrystusa do zboru, za który oddał on swoje życie, przedstawiona jest jako wzór troski dla małżonków chrześcijańskich; Efez 5:24-32. W Ewangeliach Jezus odnosi do siebie metaforę oblubieńca, czas Jego przebywania wśród uczniów jest radosnym czasem obcowania oblubieńca z oblubienicą; Mat 9:15. Jezus jako założyciel zboru, jest jego małżonkiem, oblubieńcem; Mat 25:1,5. Biblia mówi, że kto ma Syna ten ma życie, a kto ma oblubienicę, ten jest oblubieńcem; Jan 3:29. Oblubienica ma oblubieńca więc to oblubienica ma życie. Chrześcijański zbór jako oblubienica, miał być stosownie ubrany i przystrojony, godnie i stosownie jak na zaślubiny z Synem Wielkiego Króla, dziedzicem, apostoł Paweł tak mówi o tym; 2 Kor 11:2, (BT) „Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Poślubiłem was przecież jednemu mężowi, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę.” Jezus jest tym, który złożył za nas swoje życie, więc teraz należymy do niego; Rzym 7:4. Chrystus jako potomek Dawida przystąpił do budowy domu dla imienia Bożego; 2 Sam 7:12,13, (BT) „ Kiedy wypełnią się twoje dni i spoczniesz obok swych przodków, wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo. On zbuduje dom imieniu memu, a Ja utwierdzę tron jego królestwa na wieki.” Cielesnym potomkiem Dawida był Salomon, ale wypełnieniem proroctw dotyczących utwierdzenia królestwa na wieki, stał się Jezus Chrystus; Dzie 15:14-17. Uczniowie Jezusa stali się nowym, duchowym Izraelem, Izraelem Bożym; Gal 6:15,16. Budowali dom który był świętą świątynią dla Boga; Efez 2:19-22. Jezus zawierając nowe przymierze, zawiera nowy ślub z duchowym Izraelem wiary, z apostołami jako przedstawicielami ludu wiary; 1 Kor 11:23-25. Wówczas ten duchowy Izrael stał się narodem wybranym, narodem Bożym, nie było już Żyda ani Greka, mężczyzny czy kobiety, ale wszyscy byli jedno w Chrystusie Jezusie; Gal 3:28. Jezus nie jest małżonkiem cielesnego Izraela, Żydzi więc nie mogą liczyć na zbawienie w swoim wyznaniu, na podstawie ofiary świętej krwi Chrystusowej. Cały zbór Boży z czasów Jezusa i apostołów, był oblubienicą Baranka, Jego małżonką, nie było podziałów na klasy niebiańskie i ziemskie, jak to niektórzy współcześnie dzielą społeczność, ale wszyscy mieli jedno powołanie do jednej nadziei i byli braćmi; Efe 4:4-6, Mat 23:6-8.
Odstępstwo pierwszych wieków. Zbór Boży z czasów apostolskich, dynamicznie się rozwijał, jednak tak Jezus jak i apostołowie, zapowiadali nadejście odstępstwa; 2 Tes 2:3,4, (Kow) „Niech was nikt w jakikolwiek sposób w błąd nie wprowadza. Bo najpierw musi nastąpić odstępstwo. I musi objawić się „człowiek grzechu”, przeznaczony na zatracenie; ów przeciwnik, który wynosi się ponad wszystko, co nosi imię Boże lub związane jest ze czcią Bożą; aż w końcu zasiądzie na tronie w świątyni Bożej i poda się sam za Boga.” Po śmierci apostołów odstępstwo nadeszło z wielką mocą, wprowadziło do wierzeń chrześcijańskich mitologię grecką, rzymską i ludów wschodu. Zamiast nauk Jezusa i apostołów, wprowadzono pojęcia filozofii ówczesnych czasów. Oblubienica Baranka która miała być świątynią Boga, zaczęła się dopuszczać duchowej niemoralności; Jak 4:4, Obj 17:4. Bóg zmuszony był opuścić taką świątynię w której na tronie zasiadł Antychryst odbierając cześć i chwałę; Eze 8:6, Lam 2:7. Postawienie człowieka na miejscu Boga w domu Bożym, (tkz. Namiestnika Bożego), to wielkie bluźnierstwo. Prawda została przez Boga opieczętowana i poszła w zapomnienie u wszystkich ludów i narodów na długie wieki; Iza 8:16. A ta niewiasta została uprowadzona do niewoli duchowego Babilonu; Obj 17:1,2. Wszystkie wyznania dotychczasowego chrześcijaństwa są zbudowane na poglądach Antychrysta zasiadającego na tronie w domu Bożym, który rządzi ludzkością i kieruje sumieniami ludzi. Każde wyznanie ma jego poglądy przynajmniej częściowo, takie dziedzictwo sprawia że nie nadają się na święty dom Boży. Jezus nie jest małżonkiem dla setek organizacji religijnych które mienią się być chrześcijańskie, ale są nimi jedynie z nazwy. Ich świątynie pełne są bożków drewnianych, gipsowych, kamiennych i malowanych na obrazach; Iza 46:5-7, Jer 10:3-6. Nawet jeżeli niektóre wyznania nie mają bożków, to kalają się dziwacznymi ideologiami wymyślonymi bardziej przez filozofów, niż przez ludzi czytających Biblię; Tyt 1:14, 2 Pio 1:16. Większość ludzi jest tak głęboko przekonanych, że ich duchowni nauczają prawdy, że nawet sprawdzać niczego nie chcą w Słowie Bożym, jak to czynili Berejczycy i do czego zachęca Bóg; Dzie 17:11, Iza 3:12. Mimo wszystko zamysł Boży co do ostatecznej odbudowy domu Bożego nie został zaniechany, wręcz przeciwnie, Bóg obiecuje odbudować Jerozolimę jako Nową Jerozolimę i oblubienicę Baranka w której zamieszka sam Bóg. Chociaż wszystko odwlekło się znacznie w czasie; Ps 75:2 (3), to w dniach ostatecznych Bóg przystępuje do działania, wzywa tę niewiastę, aby się zbudziła, aby zerwała pęta niewoli u Antychrysta; Iza 52:1,2, (Poz) „Przebudź się, przebudź, Syjonie! W siłę swoją się przyoblecz! Przywdziej swe szaty wspaniałe, o Miasto Święte, Jeruzalem! Bo już nie wtargnie do ciebie nie obrzezany, nieczysty. Otrząśnij się z prochu i powstań, o ujarzmione Jeruzalem! Zerwij z szyi swej pęta, ujarzmiona Córo Syjonu!” Jahwe zapewnia, że już nie wtargnie nieczysty do Jerozolimy jak wcześniej, może więc ona przywdziać swe szaty wspaniałe, otrząsnąć z siebie proch w którym pokutowała i powstać. Wzywa Bóg ludzi czujących się Syjonem Bożym, aby się przebudzili, przywdziali szaty wybawienia jak oblubienica i poszli na duchowy Syjon gdzie Jahwe z potęgą nadciąga, a wraz z nim jest Jego nagroda; Iza 40:9-11, Ps 149:2.
Nowa Jerozolima, nowa oblubienica. Apostoł Jan będąc zesłanym na wyspę Patmos za mówienie o Bogu i świadczenie o Jezusie, otrzymał objawienie wydarzeń jakie miały się wydarzyć w dniach końca i w dniu Pańskim; Obj 1:1,9,10. W tej wizji ujrzał Jan miasto święte, Nowe Jeruzalem które było przygotowane jako oblubienica przyozdobiona dla swego małżonka; Obj 21:2, „ I Miasto Święte - Nowe Jeruzalem ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.” Nowa Jerozolima jest w niebiosach, czyli jest w zamyśle naszego Boga i ona jest naszą ojczyzną ponieważ pojawia się w okresie który Bóg uznaje za słuszny i rodzi dzieci dopiero w dniach końca; Heb 11:14, Heb 13:14. Pismo Święte mówi nam, że Nowa Jerozolima, jako oblubienica zstępuje z nieba, a to oznacza, że zaistnieje ona na ziemi za sprawą Boga. Ma ona zaistnieć w czasach ostatecznych; Ps 102:13-23, (12-22) „Ty zaś, o Jahwe, trwasz wiecznie, Twa pamięć przez pokolenia. Powstaniesz i ulitujesz się nad Syjonem, bo już czas, byś się nad nim zlitował, bo już nadszedł czas! Twoi słudzy miłują jego kamienie, użalają się nad jego ruinami. Drżeć będą ludy przed Imieniem Jahwe, wszyscy królowie ziemi przed Twoją chwałą. Albowiem Jahwe Syjon odbuduje i objawi się w swej chwale. Wysłucha modlitwy poniżonych i nie wzgardzi ich błaganiem. Niech to będzie zapisane dla przyszłych pokoleń, by sławił Jahwe lud, który będzie. Bo wejrzy z wysokości na swój Przybytek, Jahwe z niebios wejrzy na ziemię, aby wysłuchać jęku uwięzionych, aby uwolnić skazanych na śmierć. Niech głoszą na Syjonie Imię Jahwe, a chwałę Jego w Jeruzalem, kiedy się zgromadzą wszystkie ludy oraz królestwa, aby służyć Jahwe.” Oto wszystko co zostało zapisane dla przyszłych pokoleń, właśnie będzie się wypełniać, Bóg wejrzy z wysokości na swój Przybytek, aby uwolnić skazanych na śmierć. Podobnie mówi prorok Micheasz prorokując, że przy końcu czasów zgromadzi Bóg liczne ludy i narody do domu Boga Jakubowego; Mich 4:1,2. To w czasie ostatnim miało być objawione wybawienie; 1 Pio 1:5. Na pewno szczęśliwi mogą być wszyscy w dniach ostatecznych będąc zaproszeni na ucztę weselną Baranka; Obj 19:9, „ I mówi mi: Napisz: Szczęśliwi, którzy są wezwani na ucztę weselną Baranka! I mówi mi: Te prawdziwe słowa są Boże.” Dzisiejszy zbór Dzieci Boga Żywego, czuje się zaproszonym na tę ucztę weselną, wyczekuje przybycia pana młodego, mając nadzieję na wprowadzenie nas przez Pana do domu Bożego na przyjęcie. Czy ci zaproszeni, ta oblubienica, może przedstawiać którąś z organizacji religijnych? Wiele z nich chce uchodzić za świętą oblubienicę Baranka, Jego wybrankę, a członkowie tych kościołów chcieliby przywdziać białe, ślubne szaty. Otóż żadna z tych organizacji nie może podawać się za oblubienicę małżonkę Baranka, ponieważ Bóg czyni wszystko nowe; Obj 21:1,5, Poz)„ Potem ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. 5. I rzekł Zasiadający na tronie: Oto wszystko czynię nowe. I mówi: Napisz: Słowa te wiarygodne są i prawdziwe.”Tylko nowe niebiosa i nowa ziemia ostoi się przed Bogiem; Iza 66:22, „Bo podobnie jak nowe niebiosa i nowa ziemia, które Ja stworzę, będą istniały przed moim obliczem - orzeka Jahwe - tak istnieć będzie wasza potomność i wasze imię.” Wówczas nie będzie się wspominać rzeczy dawnych, nie tylko chorób, smutku, starości czy śmierci, ale i skalanych kultem bożków organizacji religijnych; Iza 65:17-19, „Bo oto Ja stworzę nowe niebiosa i ziemię nową. Wtedy nie wspomni się już spraw minionych i [nawet] na myśl nie przyjdą, lecz radość i wesele zapanują na wieki z tego, co Ja stworzę. Bo oto stworzę Jeruzalem wesela i jego lud [ku] radości. Będę się cieszył z Jeruzalem i radował z ludu mojego. Nie będzie już w nim słychać płaczu ani głosu lamentu.” Wyraźnie mamy tu powiedziane, że w ten sposób powstanie nowy lud Boży, z którego Bóg Jahwe będzie się radował. Również Ewangelie i listy apostołów potwierdzają powstanie nowych niebios i nowej ziemi w których ma mieszkać prawość; Obj 20:11, 2 Pio 3:13. Nie ma więc żadnych możliwości, aby któryś z dotychczasowych systemów religijnych, stał się Nową Jerozolimą, a tym samym oblubienicą Baranka. Skoro sam Bóg mówi, że wszystko czyni nowym, oznacza to że żaden z systemów religijnych istniejących w dniach ostatnich i wcześniej, nie znalazł Bożego uznania. W dniach ostatnich Bóg przystępuje do pieczętowania swych sług spośród tych wszystkich, którzy podają się za lud Boży, ale nim nie są; Obj 7:1-3, Eze 9:1-7, to wzdychający nad obrzydliwościami jakie tam się dzieją, zostają popieczętowani i stają się oblubienicą Baranka do której On przychodzi na Syjon; Obj 14:1, Ps 2:6. Z tych słów jednoznacznie wynika że żadna denominacja, która powstała 100, 200, 500, lat temu, czy jeszcze dawniej, nie może być oblubienicą. A co oznaczają słowa, że święte miasto, Nowa Jerozolima jest przygotowana jako oblubienica? Oznacza to, że święte miasto, Nowa Jerozolima jest tym samym co oblubienica Baranka, czyli Jego nowym ludem który zaistnieje w dniach końca jako święty, oczyszczony z wszelkich fałszywych nauk, zabobonów i ludzkich tradycji, tylko taki lud jest godzien nazywać siebie małżonką Baranka; Obj 21:9,10; „Potem przyszedł jeden z siedmiu aniołów, co trzymają siedem czasz pełnych siedmiu plag ostatecznych, i tak się do mnie odezwał: Chodź, ukażę ci Oblubienicę, Małżonkę Baranka. I uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wysoką, i ukazał mi Miasto Święte - Jeruzalem zstępujące z nieba od Boga.” To jest zamysłem Boga aby przygotować taką oblubienicę dla swego Syna przed Jego wtórym przyjściem; Mat 22:2. Do tak oczyszczonego, świętego ludu chętnie przybędzie Bóg i Jego Pomazaniec; Obj 21:3,4, Mal 3:1. W jaki sposób Bóg przygotowuje odpowiednią oblubienicę dla swego Syna? Miasto to zostało ukazane jako „panna młoda,” w znaczeniu, że miasto będzie świeciło światłem prawdy, otrzymuje więc światło prawdy; Mat 5:14, 1 Tes 5:4,5. Jest również przyodziana w białe szaty świętości i sprawiedliwości. Musi być ona stosownie ubrana dla swego oblubieńca, jak na ślub; Iza 61:10. Małżonka Syna Wielkiego Króla ma być przystrojona po królewsku; Ps 45:9,13,14, (10,14,15). Ma być stosownie ubrana w białe szaty z delikatnego lnu (bisior), len przedstawia prawe czyny świętych, niewinność, wierność i dziewictwo; Obj 19:7,8, (Poz)„ Weselmy się i radujmy, i dajmy Mu chwałę, bo nadeszły Gody Baranka, a Jego Małżonka się przystroiła, i dano jej odziać się w bisior lśniący i czysty - bisior bowiem oznacza sprawiedliwe czyny świętych.” Chrześcijanie, wchodząc do świętego zboru, nowej oblubienicy, muszą być przyodziani prawością; Ps 132:9, Hio 29:14. Przyodzianie się w szaty prawości i sprawiedliwości, to umiłowanie prawości i uznanie ich za normę zachowań w codziennym życiu. Każdy kto chce należeć do oblubienicy Baranka, musi strzec swych szat, bo ów wielki dzień przychodzi niespodzianie jak złodziej w nocy, i może się okazać że śpiących zastanie bez szat swoich; Obj 16:15, „Oto przyjdę jak złodziej: szczęśliwy, który czuwa i strzeże swych szat, by nie chodził nago i aby nie widziano jego sromoty.” Kto stwierdza że jest nagi, że brakuje mu duchowego ubioru, powinien sobie nabyć jak najszybciej stosowny strój; Obj 3:17,18. Jednocześnie oblubienica, to lud który ma białe szaty uświęcenia, które otrzymuje od Boga dzięki wierze w zbawczą krew Pana Jezusa; Obj 1:5, 1 Jan 1:7. Każdy kto zwycięży, będzie przyobleczony w białe szaty wierzchnie, a jego imię będzie zapisane w księdze życia; Obj 3:5, Hebr 10:10. To wielki przywilej bycie uznanym za godnego tego przyodziewku. Nowa Jerozolima to święty zbór Boga powołany w dniach końca, to oblubienica Baranka ubrana w szaty prawości i sprawiedliwości, to ludzie szukający naszego Boga Jahwe; Ps 63:1(2), Ps 69:32(33). Podobnie jak Bóg pocieszył Abrahama i Sarę potomstwem, tak i Syjon pocieszy potomstwem, wszyscy poszukujący Boga, staną się Jego dziećmi; Iza 51:1-3, „Słuchajcie mnie, wy, co dążycie do sprawiedliwości, którzy Jahwe szukacie! Spójrzcie na opokę, z której wyciosani jesteście, na źródło, z którego pochodzicie! Spójrzcie na Abrahama, ojca waszego, oraz na Sarę, która was zrodziła! Otom jego jednego powołał (a przyszedł), pobłogosławiłem go i rozmnożyłem. Tak Jahwe i Syjon pocieszy, pociechę ześle na wszystkie jego zgliszcza, w Eden zamieni jego pustynię i w ogród Jahwe - jego ugory! Zagoszczą w nim radość i wesele, pienia dziękczynne i dźwięki muzyki.” Z tych słów proroka Izajasza jednoznacznie wynika, że Sara która długo nie rodziła dzieci, przedstawia Syjon, Nową Jerozolimę, oblubienicę Baranka która nie rodziła swych dzieci aż do czasów ostatecznych. Tak samo Jahwe dziećmi Syjon pocieszy i zasadzi nowe niebiosa i nową ziemię; Iza 51:11,16, „Tak oswobodzeni przez Jahwe powrócą i przyjdą na Syjon z radością! A wieczne wesele ponad ich głowami! Dostąpią szczęścia, radości, boleść i skargi ustaną! 16, Ja słowa moje w twe usta włożyłem i osłoniłem cię cieniem mej ręki, by rozpiąć niebiosa i ziemię osadzić w posadach, a do Syjonu powiedzieć: Jesteś moim ludem!” To dzieci Sary są dziećmi wiary, potomstwem Abrahama; Hebr 11:8-11. Mimo podeszłego wieku, Bóg pocieszył Abrahama i Sarę; 1 Moj 17:17, 1 Moj 18:11. U Boga wszelkie obietnice stają się rzeczywistością, nawet te wydające się nie do spełnienia; Iza 40:29, Łuk 1:37. Oto Bóg wzywa niewiastę Syjon, do której przyszło Boże światło, aby powstała i zajaśniała światłem prawdy Bożej, bo oto ciemność zakrywa ziemię a gęsty mrok grupy narodowe, które będą opuszczać te ciemności i pójdą do jej światła; Iza 60:1-3, „Powstań, rozbłyśnij jasnością, Jeruzalem , albowiem twa światłość przybyła i chwała Jahwe wzeszła nad tobą! Bo oto ciemność zalega ziemię i mrok otula narody. Ale nad tobą wschodzi blask Jahwe i Jego chwała widnieje nad tobą! I obce narody podążą do twojej światłości, a monarchowie - do blasku twego wschodu. Podobnymi słowy wyraża to, księga Obj 21:23,24, „Miastu nie trzeba słońca ani księżyca, by mu świeciły, bo jasność Boża je oświetliła, a lampą jego - Baranek. W jego świetle będą chodziły narody, a królowie ziemi wniosą do niego swój przepych.” Oblubienica oświetlona będzie przez Boga jak przez słońce, a Chrystus będzie dla niej lampą. Nikt się nie będzie potykał w ciemnościach, chociaż pójdą szlakiem którego nie znali; Iza 42:16, Iza 60:20. Bałwochwalstwo religii hierarchicznych, jej zabobony, duchowe ciemności, zostaną opuszczone. Wszyscy którzy przybędą na Syjon, do Nowej Jerozolimy, staną się oblubienicą Baranka; Iza 14:32. Narodzą się jako dzieci Boga; Iza 66:7,8, Iza 43:6. Każdy kto zwycięży, stanie się filarem w świątyni Boga, i sam Pan Jezus napisze na nim imię Boga naszego i imię Nowego Jeruzalem, czyli oblubienicy Barankowej; Obj 3:12,”Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już nie wyjdzie na zewnątrz. I napiszę na nim imię Boga mojego i imię miasta Boga mojego, Nowego Jeruzalem, co z nieba zstępuje od mego Boga, i moje nowe imię.” Wypisanie imienia miasta Boga, Nowego Jeruzalem na każdym kto zwycięża, oznacza, że każdy zbawiony będzie musiał się znaleźć w tym mieście. Każdy kto zwycięży, zostanie też jako oblubienica Baranka przyozdobiony wybawieniem; Ps 149:4. Kiedy na Syjon przyjdzie Pan Jezus w swoim wtórym przyjściu w chwale królestwa, przychodzi do zebranych pierwocin swojej oblubienicy śpiewającej nową pieśń oczyszczonej prawdy Bożej; Obj 14:1-4, Ps 149:1-3. Wówczas oblubienica złączy się ze swoim oblubieńcem, nastąpią oficjalne zaślubiny oraz wieczna jedność Chrystusa i jego małżonki zostanie urzeczywistniona; Mat 25:10. W okresie tysiąca lat rządów Chrystusa, wierzący będą mieli przystęp do świętego miasta zwanego Nową Jerozolimą; Obj 20:6, Obj 21:25. Natomiast nic co nie jest święte, nie wejdzie do Nowej Jerozolimy, do nowej oblubienicy Baranka; Mat 13:41, Mat 22:11-13. Obyśmy nie okazali się podobni do tych zaproszonych, a okazujących wzgardę i niegodnych wejścia do świętego domu Boga na ucztę weselną; Mat 22:2-8. Przypowieść ta mówi o reakcji ludzi wierzących na zaproszenie ich na ucztę godów Syna Wielkiego Króla, ich reakcja będzie podobna do tej, jaka była podczas pierwszego przyjścia Chrystusa. Chrystus został przez nich odrzucony a wówczas Izrael został odrzucony przez Boga jako niegodny i nieposłuszny, Jezus przyszedł do swoich, ale swoi go nie przyjęli; Jan 1:11. W czasach ostatecznych sytuacja ma być podobna, Bóg wysyła swoich sług z zaproszeniami, ale tamci mają swoje organizacje religijne, swoje wierzenia, swoje tradycje za które gotowi są życie oddać, więc nie zareagują pozytywnie na zaproszenie aby wejść do domu Bożego na ucztę weselną. A sług Bożych źle potraktują. Tracą w tej sytuacji możliwość wejścia w skład oblubienicy Chrystusowej, gdyż bardziej cenią stare wino swoich tradycji, niż nowe wino od Boga które będzie się pić na dziedzińcach świątyni Bożej; Łuk 5:39, Iza 62:8,9. Nowe wino, to nowo objawione przez Boga prawdy Słowa Bożego, w którym nie ma fałszywych nauk, ludzkich tradycji i zabobonów. Święty zbór synów Boga Żywego, dzięki temu młodemu winu, może być przyodziany w czyste szaty i w gotowości oczekiwać przyjścia pana młodego aby wejść na przyjęcie z oblubieńcem do domu Ojca; Iza 59:20. Lud Boży, oblubienica Baranka powstanie w okresie poprzedzającym wylanie siedmiu czasz gniewu Bożego; Obj 21:9. Szczęśliwi znajdujący się wewnątrz, gdyż pozostali zostają za zamkniętymi drzwiami; Mat 25:10-12. Miasto święte jest jak Arka unosząca się na falach wielkiego ucisku; Mat 24:37–39, 1 Moj 7:16, pośród szalejących rozwiązanych czterech wiatrów które się przemienią w cztery wichry szalejące podczas wielkiego ucisku; Obj 9:14,15. Tylko święte miasto Nowa Jerozolima, świątynia Boża, będzie się mogła czuć bezpiecznie kiedy zostanie napełniona chwałą Boga, a Bóg będzie z ludem swoim i będzie ochraniał lud swój, aż do końca wylewania siedmiu plag; Obj 15:8. Chrystus zachowa swych sług od tej ciężkiej godziny próby która ma przyjść na całą zamieszkaną ziemię; Obj 3:10. Może wówczas dojść do podziałów nawet wśród bliskich członków rodziny, ponieważ nie każdy zostanie zabrany do świętego miasta; Mat 24:40,41. Wierzący w Jezusa Chrystusa w dniach ostatnich, wychodzący z Babilonu i idący na duchowy Syjon, do świętego miasta, będą oblubienicą Pana. Kto wejdzie do miasta świętego, będzie miał dostęp do rzeki wypływającej z Tronu Boga i Baranka; Obj 22:1,2. Bóg odnawia nasz dostęp do drzewa życia. Z wielką niecierpliwością oczekujemy dnia, gdy zostaniemy połączeni z naszym oblubieńcem. Do tego czasu pozostajemy mu wierni i mówimy razem ze wszystkimi dziećmi Boga Żywego, „Przyjdź Panie Jezu,” Obj 22:20. Czy tęsknisz za dniem kiedy wejdziesz do domu Bożego na świętą ucztę godów Baranka? Masz już stosowny strój? Czujesz się zaproszonym na wesele Baranka aby się stać Jego oblubienicą?
Dzieci Boże na Syjonie. Dziećmi Bożymi oczywiście będą dzieci Abrahama i Sary; Rzym 9:6-9, „Na pewno nie było próżne słowo Boga. Nie ci bowiem wszyscy są Izraelitami, którzy wywodzą się z Izraela. Ani też nie ci wszyscy są dziećmi, którzy są potomstwem Abrahama, lecz: Synów Izaaka uznasz za swe potomstwo. Oznacza to, że nie ci są dziećmi Boga, którzy są dziećmi z naturalnego pochodzenia, lecz za potomstwo uważa się dzieci zrodzone dzięki obietnicy. Tak bowiem brzmi słowo obietnicy: Powrócę o tej samej porze i Sara mieć będzie syna.” Obietnice Boże otrzymał nie tylko Abraham, ale i Sara. Czyli Izraelem Bożym, prawdziwym potomstwem Abrahama, dziećmi Boga są dzieci Sary, która dziedziczy obietnice Boże; 1 Moj 17:15,16. Jak Sara urodziła syna w tym czasie jaki został wyznaczony przez Boga, tak i duchowa Sara, czyli powstała w dniach ostatnich Nowa Jerozolima, porodzi swoje dzieci i to one są synami Boga Żywego. Zaistnieje nowa oblubienica Baranka składająca się z wielu ludów i narodów; Rzym 9:24-26, „nas, których powołał nie tylko spośród Żydów, lecz i spośród pogan. Tak też mówi w proroctwie Ozeasza: Nazwę ludem moim ten lud, który nie był moim, umiłowaną nazwę tę, która nie była umiłowaną. Ci, o których mówiono: Nie jesteście moim ludem będą nazwani synami Boga Żyjącego.” Nie może oblubienicą być ta, która uprawia bałwochwalstwo, wielbi bożki drewniane i gipsowe, figurki rzeźbione, kala się fałszywymi dogmatami jak to czynią dziś różne denominacje; Ps 115:4-8, Dzie 17:29. A jej dzieci nie mogą być synami Bożymi. Jahwe usunie wszelkie bogi i bożki systemów religijnych, więc i one same przestaną istnieć; Sof 2:11, Zach 13:2. Każdy musi się odsunąć od haniebnych nauk, fałszywych doktryn i bałwochwalstwa, które czyni ta niewiasta przyodziana w purpurę i szkarłat, bo dziećmi Boga będą tylko te zrodzone z Abrahama i Sary w dniach ostatnich i wychodzące, odłączające się od nieczystych systemów religijnych plamiących siebie fałszem, zabobonem i bałwochwalstwem; 2 Kor 6:16-18, „Jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego, jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, I będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie; A ja przyjmę was i będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami, mówi Pan Wszechmogący.” Bóg wzywa, aby jego synowie i córki wyszli stamtąd, odłączyli się od nich, a więc, czy ci którzy się nie odłączą, będą synami i córkami Boga? Niech każdy odpowie sobie sam. Swojej Nowej Jerozolimie, nowej oblubienicy Baranka, Bóg daje nowe imię; Iza 62:2, Iza 65:15. Dzieci Boże to dzieci Sary, duchowego Syjonu, które wychodzą spośród ludów i narodów; Iza 49:14,22. Wychodzą aby zachować czystość duchową, aby nie kalać się bożkami; Iza 52:11, „Uchodźcie! Uchodźcie! Wyjdźcie stamtąd! Nic nieczystego nie tknijcie! Wyjdźcie z jej obrębu! Oczyśćcie się, wy, którzy naczynia Jahwe niesiecie!” Synowie Boży to dzieło rąk Boga Jahwe, a nie dzieło systemów religijnych, to nie dzieło purpuratów, przewielebnych czy duchownych; Iza 45:11. Wielu próbuje spierać się z Bogiem, chcą uchodzić za dzieci Boga mimo że uprawiają jakiś nieczysty kult; Iza 45:9,10, Hio 40:8. Prawdziwe dzieci Boga to dzieło ducha Bożego; 1 Jan 2:29, Rzym 8:16. To kierujący się w życiu wiarą; Gal 3:26. Przyjmujący Jezusa jako Chrystusa; Jan 1:12. Nie jesteśmy niewolnikami z niewolnicy Egipskiej, gdzie wielbi się bożki i to jest normą, ale synami wolnej, a więc dziedzicami; Gal 4:6,7. Biblia zachęca do opuszczenia ich ciemności; Efe 5:11, a tę niewiastę zachęca aby świeciła, gdyż liczne narody napłyną do jej światła; Iza 60:1-5. Wszyscy którzy chcą być dziećmi Boga, muszą opuścić systemy charakteryzujące się pomieszaniem tradycji, zabobonów, bałwochwalstwa, ludzkich dogmatów i fantastyki ideologicznej; Zach 2:7(2:11), Obj 18:4. Chrześcijańskie dzieci Boga, muszą się oczyścić z wszelkiego brudu ciała i ducha; 2 Kor 7:1. Przyjrzyjmy się zatem, kim są dzieci Boże. To nie członkowie przeróżnych systemów religijnych zadowoleni z tego co one im dają, ale wychodzący spośród duchowego Babilonu, duchowy Izrael, lud wiary przychodzący do tego co nowe tworzy Bóg, do Nowej Jerozolimy, nowej oblubienicy Baranka. Każdy zwyciężający odziedziczy to wszystko, i będzie synem Boga; Obj 21:7, „Zwycięzca to odziedziczy i będę mu Bogiem, a on Mi będzie synem.” Kiedy pojawia się prawdziwa oblubienica, zaczyna rodzić synów Bożych; Rzym 8:19, (Poz) „Całe bowiem stworzenie z wielką tęsknotą wyczekuje objawienia się synów Boga.” Synowie Boży mają zostać objawieni przez Boga. A w jaki sposób, ktoś zapyta. A w taki, że otrzymują od Boga stosowne nowe imię. To objawienie się synów Bożych, ma prowadzić do powstania nowej społeczności ludu Bożego, oblubienicy Baranka, Nowej Jerozolimy; Jer 3:17, Joel 2:32, (3:5).
Sara i Hagar. Abram i Nachor wzięli sobie żony, imię żony Abrama było Saraj, jednak Saraj nie miała potomstwa, była bezpłodna; 1 Moj 11:29,30. Saraj była tak piękna, że Abram dwukrotnie przedstawił ją jako swoją siostrę w obawie przed władcami narodów do których się wyprawił, a jest ona obrazem piękna oblubienicy Bożej; 1 Moj 12:14. Jahwe widząc wiarę i prawość Abrama, dał mu obietnicę i zawarł z nim przymierze; 1 Moj 17:7,8. Kiedy Abram i Saraj byli już starzy, wciąż nie mieli ze sobą dzieci, wszystko wskazywało na to, że już nie będą mieć dzieci. Długo czekając na obiecanego potomka, pomimo swej wiary, postanowili wziąć sprawy w swoje ręce. Dlatego Saraj oddała mężowi swoją niewolnicę i ta urodziła im syna. Społeczeństwa żyjące na Bliskim Wschodzie wykształciły wiele zwyczajów, pozwalających rozwiązać problem niepłodności kobiet. Jeden z nich wykorzystała Saraj oddając mężowi swoją niewolnicę za żonę; 1 Moj 16:1-4. Podobny obyczaj był powszechny na całym Bliskim Wschodzie w tamtych czasach. Również historia Jakuba i jego żon poświadcza ten obyczaj. Hagar, niewolnica Saraj, będąc w ciąży zaczęła odnosić się pogardliwie do swojej pani; 1 Moj 16:5,6. Między Hagar a Saraj narastał konflikt. Kiedy ta w odpowiedzi upokorzyła ją, Hagar uciekła na pustynię, w drodze napotkała Anioła Bożego, który polecił jej wrócić do Saraj, pani swojej, jednocześnie przepowiadając jej liczne potomstwo i nakazując nazwać syna który się narodzi, Ismael; 1 Moj 16:7-11. Abram miał osiemdziesiąt sześć lat, gdy Hagar urodziła mu syna; 1 Moj 16:15,16. Bóg zdecydował jednak że Abram i Saraj będą mieć syna, Bóg zmienił ich imiona i dał obietnice; 1 Moj 17:5,6,15,16. Abram został nazwany Abrahamem ( co znaczy, ojciec mnóstwa), a Saraj została nazwana Sarą, (co znaczy księżniczka; Ps 45:13,14,(14,15), zostało przyrzeczone im liczne potomstwo. Bóg oznajmił że zawrze swoje przymierze z Izaakiem, synem Abrahama i Sary; 1 Moj 17:19,21. Dzieckiem Sary jest Izaak, jest on obrazem Jezusa z którym Bóg Jahwe zawiera wieczne przymierze. Obietnice jakie dał Bóg, otrzymał Abraham i jego prawowity potomek z żony Sary. Bóg daje dziedzictwo Abrahamowe potomstwu obietnicy, a nie poprzez prawo, dzieci niewolnicy nie dziedziczą; Gal 3:16-18, Gal 3:29. Potem przybył Jahwe w postaci kilku posłańców do Abrahama który ich ugościł, i powtórzyli mu wcześniejszą obietnicę; 1 Moj 18:9-14. Słysząc to, Sara roześmiała się. Wtedy wędrowiec zapytał, „dlaczego Sara się śmieje,” Sara miała dziewięćdziesiąt lat, a Abraham sto, i wydawało się to niemożliwe aby mogli mieć dziecko w tym wieku. Jednak niedługo potem Sara stała się brzemienna i urodziła syna, którego z rozkazu Boga nazwano Izaakiem; 1 Moj 21:1-3. W jakiś czas po narodzinach Izaaka Sara zauważyła, że Ismael naśmiewa się z niego. Wtedy powiedziała Abrahamowi, aby ten wypędził Ismaela wraz z matką. Abraham początkowo opierał się temu żądaniu, lecz będąc pouczony przez Boga i otrzymawszy obietnicę że Ismael stanie się wielkim narodem, dał Hagar chleb oraz bukłak wody na drogę, i wyprawił oboje na pustynię. Błąkającej się po pustyni Hagar zabrakło wody, wtedy zostawiła pod krzewem syna i oddaliła się nie chcąc oglądać jego śmierci. Wówczas objawił się jej Anioł Boży pocieszając ją i wskazując jej studnię. Bóg zaopiekował się Hagar. Kiedy Ismael dorósł, Hagar sprowadziła mu żonę z Egiptu; 1 Moj 21:9-21. W Piśmie św. Sara i Hagar odgrywają bardzo ważną rolę. Na przykładzie Sary Bóg uświadamia ludziom, że nie ma dla niego rzeczy niemożliwych i że zawsze spełnia dane obietnice. Hagar i jej syn wypędzeni, przedstawiają odrzucenie przez Boga cielesnego Izraela jako ludu Bożego i przymierza z Izraelem zawartego pod górą Synaj; Gal 4:21-26. Przedstawia ono cielesne potomstwo pod prawem nakazów i zakazów, lud litery prawa, taką Hagar która spełniła swój obowiązek niewolnicy płodząc dziecko Abrahamowi. Żydzi otrzymali prawo składające się z nakazów i zakazów; Ps 147:19,20. Chociaż jest to potomstwo Abrahama, (obaj synowie zostali obrzezani), to jednak dziedzicem zostaje tylko jeden. Jedna niewiasta rodzi z obowiązku, druga z miłości, wolna nic nie musi, czyni to bo kocha, bo chce, czyni to z własnej woli i dlatego że Bóg obiecał, bierze więc udział w zamyśle Bożym. Prawo Sary, to prawo zapisane na sercu, to prawo miłości, miłosierdzia, prawości i sprawiedliwości. Sara ma prawo wypisane w sercu; Hebr 8:10-12. W tej sytuacji Ismael został wydziedziczony i nie mógł dziedziczyć obietnic jakie Bóg Jahwe dał Abrahamowi. Dzieci niewolnicy nie dziedziczą razem z dziećmi prawowitej małżonki, wolnej. Wypędzenie Hagar obrazuje, że obie kobiety nie mogą mieszkać w jednym domu, namiot Abrahama obrazuje dom Boży, namiot Boży; Obj 21:3. Abraham jest obrazem Boga składającego swego syna na ofiarę; Hebr 11:17, a Sara przedstawia oblubienicę Boga i tylko ich potomstwo zamieszka w domu Bożym. Tylko potomstwo Izaaka będzie nazwane potomstwem Abrahamowym; 1 Moj 21:12, Rzym 9:7. I tylko potomstwo Sary, będzie dziećmi Bożymi, ponieważ w domu Bożym nie mogą panować dwie kobiety a ich potomstwo nie może razem dziedziczyć obietnic Bożych, gdyż jedna zaczęłaby pogardzać drugą. Również co do Ismaela który był starszy od Izaaka i teoretycznie mógł chcieć zawalczyć o swoje pierworodztwo, a tym samym o dziedzictwo, a konflikt mógł się skończyć tragicznie, więc nie mogą przebywać w jednym domu. Ismael przedstawia opornych którzy muszą przebywać w bezwodnej krainie; Ps 68:6, (7)„Bóg bezdomnych pod dach przywodzi, jeńców ku pomyślności prowadzi; tylko oporni pozostaną na wypalonej ziemi.” Jak mówi proroctwo które spełnić się musi, ci urodzeni wcześniej z ciała, będą prześladować tego urodzonego według ducha, a więc obaj nie będą razem przebywać w domu Bożym; 1 Moj 21:9, Gal 4:29. Przymierze które Bóg zawarł z Abrahamem, jest realizowane poprzez Sarę i Izaaka; 1 Moj 26:1,4. 1 Moj 17:21. Dzieci Sary to dzieci obietnicy i tylko w Izaaku jest zawarte potomstwo Abrahama i Sary; Hebr 11:17,18. Synowie Abrahama i Sary, to dzieci wiary; Rzym 4:12,13,19-21. Przez wiarę Abraham został nazwany przyjacielem Boga; Jak 2:22,23. Dzieci Abrahama to dzieci wiary; Gal 3:6-9. A dzieci wiary, to dzieci niewiasty wolnej czyli Sary, która przedstawia Syjon, i przychodzące miasto święte Nowe Jeruzalem; Gal 4:26-31, Gal 5:13. Sara więc przedstawia duchowego Izraela, który rodzi dzieci z miłości, a nie z nakazu jak niewolnica, w miejsce Izraela który odrzucił Mesjasza Bożego, Bóg powołuje naród duchowy; Gal 6:16, Obj 21:12. Teraz w Chrystusie Jezusie ci którzy byli obcy względem społeczności Izraela, stają się bliscy przez krew Chrystusa, staja się Izraelem Bożym; Efez 2:12,13. Duchowy Izrael pochodzi z różnych narodowości niezależnie od nacji, potwierdza to list do Rzym 11:25,26, „ A żebyście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardziałość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba.” Czytamy tu, że zbawienie całego Izraela nie następuje poprzez nawrócenie wszystkich Żydów, lecz przez wejście ludzi z narodów pogańskich. Potwierdzają to słowa, „ i w ten sposób, tak, cały Izrael będzie zbawiony. Zbawieni więc będą ludzie należący do duchowego Izraela; Rzym 2:28,29. Bóg wybiera Izraela duchowego, teraz to on będzie szczególną własnością Boga; Ps 135:4, Mal 3:17. Podobnie Jerozolima jest tu metaforą, Hagar przedstawia dzisiejszą Jerozolimę, bo ona jest ze swoimi dziećmi w niewoli. Żydzi muszą wyjść spod poprzedniego przymierza i wejść pod pokropienie krwią nowego przymierza, gdzie Jezus obejmuje służbę, a jest to konieczne, ponieważ Hagar oznacza Synaj, górę w Arabii i odpowiada ona dzisiejszej Jerozolimie w państwie Izrael, bo jest ona w niewoli wraz ze swymi dziećmi, więc nie może ona być tą Nową Jerozolimą, z którą ma być zawarte nowe przymierze; Gal 4:24,25. I nie wystarczy wmawiać sobie mówiąc; „Za ojca mamy Abrahama,” Łuk 3:8, Oze 8:2,3. Wielu twierdzi że są potomstwem Abrahama, tak owszem, ale nie Sary, nie Nowej Jerozolimy. Oni są dziećmi literalnej Jerozolimy i literalnego Syjonu na którym stoi Świątynia Kopuły; Jan 4:21, Jan 8:39. Wszelkie dzieci jakie mówią, „za ojca mamy Abrahama,” nie mogą pochodzić od matki jaką dopiero będzie Sara, nie mogą też być dziećmi obietnicy. Sara przedstawia Jerozolimę górną która jest wolna i ona jest matką naszą; Gal 4:26, Heb 12:22. Sara przez wieki niepłodna, nie rodziła, rodzi dopiero przy końcu czasów. Chociaż inne szczycą się że mają wiele dzieci, jednak w efekcie końcowym to oblubienica Sara będzie miała liczniejsze potomstwo; Gal 4:27, Iza 66:8. Czym bliżej końca, to pojawiają się coraz bardziej dziwaczne wierzenia dotyczące potomstwa Abrahamowego, jakoby nie tylko z Izaaka potomka Abrahama i Sary było zbawienie, ale także z synów Ketury którą Abraham pojął za żonę po śmierci Sary; 1Moj 25:1-6. Jednak jak czytamy w Biblii, pozostali synowie otrzymali tylko dary od Abrahama i ich odprawił, a całe dziedzictwo przypadło Izaakowi, wraz z obietnicami Boga; Dzie 4:12, Jan 14:6. Nikt inny nie składał ofiary za ludzkość i nie ma innego zbawiciela; Efe 1:7. Nauka o zbawieniu z potomstwa Ketury, to zadziwiająca fantazja kasty uprzywilejowanych w jednym z wyznań, którzy dla siebie zawłaszczyli zbawienie w Chrystusie, a pozostałym członkom wyznania wymyślili zbawienie z synów Ketury. Śmiało możemy powiedzieć, że ani w Ismaelu ani w synach Ketury, nikt nie będzie zbawiony, a tego typu wierzenia, to zadziwiające fantazje które trzeba jak najszybciej odrzucić. Inni znowu wierzą, że są potomstwem Abrahama i jako potomstwo otrzymają błogosławieństwa niezależnie od tego, w jakim są wyznaniu, wystarczy wierzyć. Tylko że Pismo mówi, że w potomstwie Abrahama będą błogosławione wszystkie narody, a nie wszystkie wyznania; 1 Moj 22:18. Tak i w Chrystusie błogosławione będą wszystkie narody, ludzie całego świata, ale nie wszystkie denominacje; Jan 3:16, Mich 4:5. Synowie wiary, to synowie Sary która przedstawia niewiastę wolną z księgi; 1 Moj 3:15, „I nieprzyjaźń wprowadzam między ciebie a niewiastę, pomiędzy twoje potomstwo a jej potomstwo. Ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę.” Są tu zawarte słowa które Jahwe wypowiedział do węża, oto wąż, Szatan miał pałać nieprzyjaźnią do Sary, symbolicznej małżonki Boga, która rodzi potomstwo wiary, to ona jest obrazem świętego miasta, Nowego Jeruzalem którego nadejścia wyczekiwał już Abraham; Heb 11:10. To miasto, będzie wiecznotrwałym miejscem zamieszkania dla ludu Bożego; Łuk 16:9, Obj 21:2. Tylko do Syjonu przychodzi Jezus, i kto chce zostać Jego oblubienicą, musi przyjść na Syjon i wejść do świętego miasta, Nowej Jerozolimy; Obj 14:1.
Królestwo Boże. Wszyscy zwyciężający, znajdą się w świątyni Boga, w mieście świętym, Nowej Jerozolimie, a to oznacza że staną się oblubienicą Baranka a każdy będzie miał wypisaną nazwę miasta Boga, Nowego Jeruzalem, kto pozostanie na zewnątrz, w swoim wyznaniu, nie będzie mógł mieć wypisanej nazwy miasta Bożego Nowej Jerozolimy; Obj 3:12. Miasto święte przedstawione jest przez Jana w symbolicznej formie sześcianu; Obj 21:15,16. Sześcian to symbol doskonałości i nieprzemijającej trwałości tego miasta, symbol czegoś co nie może ulec zniszczeniu. Każdy bok miasta ma liczyć dwanaście tysięcy stadiów długości, czyli około, 2220 km. Niektórzy patrząc na tę wysokość miasta świętego, umieszczają tam ludzi podzielonych na klasy niebiańskie i ziemskie, jednak taka interpretacja jest błędna, ponieważ sześcian jest symbolem a nie rzeczywistością. Jest to symboliczne przedstawienie Królestwa Bożego które obejmie swym zasięgiem całą ziemię; Mat 6:10, Iza 57:13, Dan 2:34,35. A skoro miasto święte, Nowe Jeruzalem, czyli oblubienica będzie na ziemi, znaczy to, że nie ma dwóch miast świętych, jednego na ziemi, a drugiego w niebie dla klasy niebian. Miasto jest jedno i zbawieni to ci w mieście, ci którzy rozsiewają kłamstwa o Bogu i fałsz, pozostają na zewnątrz i nie należą do miasta Bożego; Ps 101:7, Obj 22:14,15. Sześcian jest symbolicznym obrazem Królestwa Bożego i całej oblubienicy Baranka na ziemi, całego ludu Bożego po przyjściu Jezusa Chrystusa; Obj 20:9. To w tym przybytku Boga z ludźmi odbędą się gody Baranka z Oblubienicą; Obj 21:3. Człowiek nie ma duszy nieśmiertelnej żeby wędrowała do nieba jak nauczał filozof grecki Platon. Człowiek nie jest też duchem aby razem z aniołami wędrować po przestworzach. A obietnice Boże dla człowieka dotyczyły ziemi; Ps 37:22, Ps 115:16. Ich nauki nie mają żadnych podstaw Biblijnych. Przykro patrzeć na ludzi którzy zamiast swoje wierzenia oprzeć na dokładnych opracowaniach Słowa Bożego, opierają swoje wierzenia na autorytetach klasy przewielebnych, rzekomych niebian. Wybierają ich nauki i dogmaty, mimo że są one bez wartości. Wielu ludzi buja w obłokach, spaceruje w swoich wyobrażeniach po niebiosach, nie chcą zejść na ziemię, stanąć realnie na rzeczywistościach i na prawdach Słowa Bożego; Heb 4:12, Iza 57:14. W dniach ostatnich ludy i narody napłyną do domu Bożego, tak że oblubienica przepasze się nimi jak ozdobami swymi; Iza 49:18. Nasz Bóg jest pośrodku miasta, błogosławi mu, i wspomoże z nastaniem poranka; Ps 46:4,5, (5,6), „ Nurty rzeki wnoszą wesele do Miasta Bożego, świętego Przybytku Najwyższego. Pośrodku niego jest Bóg - pozostanie niewzruszone; Bóg mu udzieli pomocy, gdy tylko poranek zaświta.” Bóg zadba o to, aby przyjście tego ludu na świat odbyło się pomyślnie i bez przeszkód, i chociaż Sara nie rodziła, to będzie miała więcej dzieci niż te które mają mężów; Gal 4:27, Iza 49:20-22. A to będzie powodem do wielkiej radości; Iza 54:1-3. Oto już dziś opowiada się o prawości Boga ludowi który się dopiero narodzi; Ps 22:30,31,(31,32), Ps 102:18(19). Bóg szanuje prawo każdego z nas, nie zbawia na siłę, nikogo gwałtem nie będzie zbawiał ale zaprasza do zbawienia w mieście świętym; Ps 113:9, Ps 68:5,6,(6,7). Oto zaproszenie; Obj 22:17,”A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź! A kto słyszy, niech powie: Przyjdź! I kto spragniony, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie.” Te słowa są wyraźnym obrazem świętego zboru zbawionych, zajmującego się głoszeniem dobrej nowiny, nie wypływają one od przeróżnych denominacji tego świata, ale od świętego miasta Nowej Jerozolimy, oblubienicy Baranka, i ty możesz zareagować na wezwanie oblubienicy. Nowa Jerozolima to nowy początek dla ludzkości, wieczna ojczyzna dla chrześcijan; Iza 62:12, „Ludem Świętym nazywać ich będą, Odkupionymi [przez] Jahwe, a ciebie zwać będą Poszukiwaną, Miastem nie opuszczonym.” Bóg dał za nas swego Baranka, wykupił swój lud, duchowego Izraela. Jahwe jest Bogiem, Jahwe Jedyny, zbierze lud swój na Syjonie; Ps 84:7,(8), wychwalaj Boga prawdziwy Izraelu, ludu wiary, potomku Abrahama i Sary.