KAPŁAŃSTWO

W Piśmie Świętym czytamy, że Bóg postanowił przygotować sanktuarium przez które lud Boży mógłby uzyskać przywilej pojednania i obcowania z Bogiem. W 2Moj 25:8 czytamy "Wystaw mi zatem Przybytek, a zamieszkam wśród was.“ Lud z którym Bóg chciał utrzymywać bliskie, zażyłe kontakty, określił mianem „Wyłącznej własności“ 5Moj 14:2 BT. Sanktuarium było więc niezbędne dla utrzymywania bliskich kontaktów ludu, wyłącznej, szczególnej własności, z Bogiem. Najpierw służył temu namiot spotkania a w czasach późniejszych, świątynia w Jeruzalem. Sanktuarium zapewniało również otrzymywanie rad i pouczeń od Boga 2Moj 25:21,22. Wcześniej Mojżesz rozmawiał z Bogiem na górze Synaj, ale chodzenie do góry Synaj i wdrapywanie się na nią za każdym razem kiedy Mojżesz chciałby radzić się Boga, nie było możliwe. Bóg nakazał zbudować przybytek i umieścić w nim arkę 4 Moj 7:89, Sedz 20:18,27. Tym sposobem lud Izraela miał zapewniony dostęp do Boga a Jahwe Bóg mógł udzielać stosownych pouczeń, czyniąc to poprzez swego przedstawiciela, pośrednika.

Bóg ustanowił też arcykapłana na którego wybrał Aarona a jego synów na kapłanów. Teraz lud mógł przystępować do Boga, składać wymagane ofiary. Wymagało to jednak zachowywania czystości i świętości przez przystępujących do ołtarza 2Moj 28:40-43, 4Moj 18:7. Namaszczenie Aarona i synów służyło kapłaństwu i było cieniem Kol 2:17 na większego namaszczonego przez Boga arcykapłana, którym jest Jezus Chrystus 2Moj 30:30, 3Moj 4:5, Ps 45:7. Jako że synów Aarona było niewielu, Jahwe Bóg dodał im do pomocy synów Lewiego 4Moj 8:18,19. Tym sposobem powstało kapłaństwo Lewickie, pomocnicze. zajmowali się noszeniem przybytku, arki, wszelkich sprzętów i licznymi posługami w domu Bożym Ez 44:11, 4 Moj 3:6-9, 16:9.

Arcykapłan zanim złożył ofiary za lud, najpierw musiał złożyć ofiary za siebie i za swój dom 3 Moj 16:11:15, 2 Moj 30:10.

Rola kapłanów nie ograniczała się do składania ofiar i usługiwania ludowi tym sposobem, mieli też obowiązek nauczania ludu Prawa Bożego 5Moj 31:9-11, 33:10, 2Kro 17:8b, 9, Neh 8:7b,8. Z tym nauczaniem ludu przez kapłanów różnie bywało w dziejach Izraela 2Kro 15:3, Neh 13:29. Często bywało tak, że kalali swoje kapłaństwo a nawet popierali bałwochwalstwo. A jakie obowiązki miał lud wobec kapłanów? Czy mieli postępować zgodnie z pouczeniami kapłanów? Odpowiada na to 5Moj 24:8, „Będziecie wykonywali dokładnie wszystko, co Ja im nakazałem, BWPras“. Mówi tu Bóg: „Co ja im nakazałem“ macie wykonywać, a nie jak oni nakazują! Liczy się więc przede wszystkim nakaz Boga a nie kapłana czy zwierzchnika 5 Moj 13:4,5. Nikt wśród ludu Bożego nie miał być ślepo posłuszny kapłanom. Chociaż przywódcy religijni, łamiący prawo Boże, stale domagali się od ludu ślepego posłuszeństwa i poddaństwa wobec nich.

Dziś problem ten także istnieje we wszystkich religiach Chrześcijaństwa. Przewielebni różnych denominacji nauczają, że kto ich słucha, ten słucha Boga i już nie musi niczego rozumieć, wiedzieć, szukać w biblii co Bóg mówi na ten temat. Nauczają absolutnego zaufania do klasy przewielebnych, przeważnie wyniosłych, samolubnych a często, nierozumiejących podstawowych zasad słowa Bożego. Tym sposobem oduczają społeczności religijne myślenia i samodzielnego oceniania sytuacji w oparciu o zasady słowa Bożego. Nauki współczesnego kapłaństwa, rzekomych pomazańców, często nie różnią się od nauk faryzeuszy Mt 15:3,9. Z księgi 5Moj 24:8 wynika zasada którą potem nauczał Jezus i apostołowie Dz 5:27-29, że,“ musimy być bardziej posłuszni Bogu jako władcy niż ludziom“. Apostołowie nie posłuchali rzeczywistych pomazańców przedkładając posłuszeństwo względem Boga, ponad posłuszeństwo kapłanom. Jaki był zatem zamysł Boga względem kapłaństwa? Zwróćmy uwagę na pewne proroctwo Mojżesza dotyczące przyszłości kapłaństwa, jest ono bardzo istotne w zamierzeniu Bożym a skrzętnie pomijane przez przewielebnych różnych religii 2Moj 19:5,6, „Wy więc będziecie mi królestwem kapłanów, ludem świętym! Oto słowa, które masz powiedzieć synom Izraela.“ Jest to kluczowe w swojej wadze proroctwo, ponieważ dotyczy kapłaństwa duchowego, które było zapowiedziane w słowach tego proroctwa, wiele wieków temu. Oto Bóg Jahwe mówi do całego narodu, nie tylko do kapłanów i lewitów, że cały lud, cały Izrael stanie się dla Boga królestwem kapłanów, narodem świętym. Potwierdza to jeszcze prorok Iz 61:6. Jak to jest możliwe, że cały lud Boży będzie królestwem kapłanów? W Heb 2:13 czytamy; „Oto Ja i dzieci, które dał mi Bóg“. Z tych słów wynika, że jako dzieci wielkiego króla Jezusa Chrystusa,-"przez wiarę-“, stajemy się rodem królewskim, potomstwem wielkiego Króla Obj 19:16 . A jako, że Jezus jest namaszczonym arcykapłanem Boga Ps 89:20, Ps 45:7, to również my, jego dom, także z tego namaszczenia w pewnej mierze korzystamy 2Kor 1:21. Tak oto stajemy się zgodnie z zamysłem Boga rodem kapłańskim, przez wiarę. Jest to nowe kapłaństwo, czyli duchowe kapłaństwo na ziemi 1Pt 2:5,9, Obj 1:6, Obj 5:9,10. A gdzie kapłani, wielka rzesza, pełnią świętą służbę? Pełnią ją w świątyni i stoją przed tronem Boga, bo tylko kapłani mają wstęp do Domu Bożego Obj 7:9,13-15. Kapłani i wielka rzesza to to samo. Widzimy więc, że Jahwe Bóg postanowił dokonać wielkiej zmiany w kapłaństwie, którą zapowiedział już prorok Mojżesz w 2Moj 19:6. Bóg postanowił wprowadzić kapłaństwo powszechne, dla każdego kto pragnie Go czcić i składać mu ofiary.

Pismo zapowiadało nie tylko zmianę w kapłaństwie ale także zmianę arcykapłana Ps 110:4, Heb 7:11. To, że arcykapłan ma być kapłanem na wzór Melchizedeka znaczy, że będzie wiecznym kapłanem stawiającym się za nami przed tronem Boga. Ten nowy arcykapłan miał dokonać przemiany kapłaństwa literalnego w duchowe, i uczynił to Jezus Chrystus zakładając zbór według nowych zasad Bożych, a nie według Prawa Mojżesza które było cieniem rzeczy duchowych Kol 2:17. Przez nowego arcykapłana przychodzi też doskonałość i odkupienie. Jezus dobrze rozumiał proroctwo z 2Moj 19:6, ponieważ kiedy zakładał zbór Chrześcijański, wprowadził w życie to, co mówi to proroctwo, dlatego religia którą on założył, tak bardzo różni się od religii żydów czy od religii nominalnego hierarchicznego chrześcijaństwa. Jezus też rozumiał, że arcykapłani Izraela i jego kapłaństwo są tylko cieniem nadchodzącej rzeczywistości Heb 10:1, Heb 7:22-27. Duchowe kapłaństwo charakteryzuje się tym, że kapłanem jest każdy, ponieważ każdy może składać Bogu duchowe ofiary, owoce naszej wiary, naszych serc, nasze wysławianie, owoce naszego umysłu i woli, przyjrzyjmy się im Jan 4:23,24,Mat 12:7.

Te wersety zapowiadały zmianę jeśli chodzi o składanie ofiar, miało się skończyć składanie cielców i kozłów, teraz ofiary miały być duchowe, a żaden kapłan nie może złożyć za nas ofiary modlitwy płynącej z serca, wysławiania Boga radosnym sercem, dzielić się z ludźmi dobrą nowiną itd. Możemy to robić tylko osobiście i ma to Boże uznanie Oz 14:2. Ef 5:19,20. Teraz ofiary Bogu składamy z naszych ciał, jako oręż prawości w dążeniu do świętości 1Pt 1:15, Rzym 6:13. Nasze posłuszeństwo Bogu, nasze dary serca, uświęcanie imienia Boga, mają uznanie Stwórcy 1 Sam 15:22, Hebr 13:15.

Zmiana kapłaństwa pociągnęła za sobą konieczność zmiany ofiar, oraz zmianę prawa, również na duchowe Heb 7:12. Zmiana ofiar pociąga za sobą zmianę samej świątyni, teraz duchowe ofiary będziemy składać w duchowej świątyni. Jak ma wyglądać taka świątynia, pokazał Jezus w I wieku, kiedy założył zbór 1 Kor 3:16, Ef 2:19-22. Wcześniejsze przybytki były tylko cieniem tej duchowej, nadchodzącej Hebr 8:5. Przez wiele stuleci nie było tego sanktuarium i duchowego kapłaństwa, ponieważ odstępstwo w pierwszych wiekach zapowiedziane przez Jezusa zniszczyło to, co on założył, czyli duchową świątynię Ps 89:38-45. Jednak ma być ona odbudowana Ez37:26,27, Mich 4:1,2, Obj 21:3. Nowe kapłaństwo, nowy arcykapłan, nowe duchowe ofiary, nowa świątynia pociągnęły za sobą konieczność ustanowienia nowego, lepszego przymierza które zawarł Jezus ze swymi uczniami, ustanowionego na mocy świętej krwi Chrystusa Hebr 8:6.

Zbliża się czas, że duchowe kapłaństwo i duchowa świątynia będzie odbudowana i będzie wyglądać dokładnie tak samo jak ta, którą założył Jezus Chrystus a którą odstępcy zniszczyli zastępując to czyste wielbienie Boga, kastami literalnych kapłanów, nadzwyczajnych przewielebnych, którzy literalnymi olejami się pomazują na pomazańców Bożych, ubierają się w szaty liturgiczne i odprawiają swoje celebracje, kadzą literalnym kadzidłem, chociaż Jezus zapowiadał że idzie zmiana, oni pozostają głusi Jan 4:24. Zbliża się czas, że będziemy wysławiać Boga zgodnie z jego wolą w duchowej świątyni Ps 27:6. Tam będziemy radośnie śpiewać i grać naszemu Bogu. Dom Boży będzie domem modlitwy dla wszystkich narodów Iz 56:7, Mt 21:13. W domu tym usługiwać będzie święte kapłaństwo 1Pt 2:5, 1Kor 6:19,20 i wszyscy będziemy mogli składać Bogu święte ofiary prosto z naszych serc, duchowe ofiary. Nie będzie już podziału ludu Bożego na kastę nadzwyczajnego duchowieństwa kapłanów i przewielebnych, którym trzeba nisko się kłaniać, i dobrze ich karmić. Teraz mamy jednego arcykapłana i jednego pośrednika między Bogiem a ludźmi, Jezusa Chrystusa 1Tym 2:5. A skoro nie ma hierarchów i hierarchii znaczy to, jak powiedział Jezus w Mt 23:6-8, że wszyscy jesteśmy braćmi, jesteśmy wolni i równi. Te prawdy słowa Bożego są i mogą być dla każdego pocieszające i na pewno wyrwą z zasmucenia każdego płaczącego, poturbowanego przez kasty przewielebnych. Bo oto Chrystus kończy z kastami przewielebnych a my wracamy do Jego sposobu wielbienia Boga Jahwe, które On ustanowił. Wszyscy jesteśmy teraz świętym kapłaństwem. Nie zaniedbujmy więc naszego przywileju składania Bogu duchowych ofiar i wysławiania.